Zinloos

Het zijn vaak van die kleine dingen die je stemming volledig kunnen doen omslaan. Zo geniet je nog van één van de waarschijnlijk laatste warme dagen van het jaar en verblijd je je op de eerste uitzending van het nieuwe seizoen van Heroes, zo zit je je op te vreten met zinloze gedachten als "Had ik toen maar..." en "Wat als ik destijds...". Daar is niet veel voor nodig. Vervelend: je wéét dat het zinloze gedachten zijn (het liep toen niet zo, je kunt het niet veranderen) en toch blijven ze door je hoofd spoken. Wat doe je daar toch tegen? Een beetje TV kijken verzet de gedachten ook maar voor zo lang het duurt. Dus dan jullie bloglezers er maar mee vervelen...

Of even lachen dan.
Uit de categorie "zinloze onderzoeken" las ik vandaag op nu.nl het volgende bericht:

'Goede relatie kost drieduizend euro'

AMSTERDAM - Het goed houden van je relatie kost stellen jaarlijks meer dan drieduizend euro. Het geld wordt voornamelijk besteed aan vakanties, gevolgd door kleding en uit eten gaan. Dat blijkt uit onderzoek van Synovate/Interview NSS in opdracht van de relatiebemiddelingsite parship.nl.

Aan vakanties spendeert meer dan de helft van de Nederlandse stellen ruim vijftienhonderd euro. Bijna zestig procent van de koppels geeft jaarlijks 349 euro uit aan eten buiten de deur.

Om er mooi en aantrekkelijk uit te zien koopt eenderde van de vrouwen speciaal voor de partner kleding. Daaraan wordt ruim vijfhonderd euro besteed. Van de mannen gaat slechts zes procent shoppen om voor hun geliefde goed voor de dag te komen. Ook geven ze ruim honderd euro minder uit.

Wat een flauwekul: Dus alleenstaanden gaan niet op vakantie, eten enkel binnenshuis en lopen in er hun ouwe kloffie bij. Of bedoelen ze dat koppels deze uitgaven er nog eens bovenop doen t.o.v. alleenstaanden? Per persoon? En waarom dit onderzoek eigenlijk? Om singles af te schrikken een relatie te beginnen? Behoorlijk zinloos dus.

Eigenlijk

Eigenlijk best wel een prima week gehad. Een aantal gezellige avonden gehad met verschillende mensen.

Eigenlijk had ik half Augustus al een rapport af moeten hebben. Door de verhuizing van Numerical Rocks naar de nieuwe kantoren begin Augustus kon ik echter enkele berekeningen die ik nog moest doen niet uitvoeren. De rest van de maand was ik op vakantie.

Eigenlijk hadden ze de deur van de ingang van m'n appartementenblok al lang moeten repareren. Deze is kapot sinds ik terug ben van vakantie. Je kunt je sleutel, eenmaal in het slot, niet rondgedraaid krijgen. Na vijf minuten ongelukkig worstelen met de sleutel kwam ik er toevallig achter dat met een simpel trucje de deur gewoon open ging.

Eigenlijk had ik deze week in Nederland geweest moeten zijn. Dat ging dus helaas niet door. Het toestel van de KLM had een technisch probleem, en zou pas om 18h00 vertrekken, terwijl we om 10 uur toch echt in Nederland moesten zijn. Daar kwamen we echter pas achter om half zes op vliegveld Værnes. Erg vervelend. Ik was daardoor al wel om half zeven op kantoor, en was na een lange werkdag eindelijk het vertraagde rapport af.

Eigenlijk had ik nu nog lekker in bed moeten blijven liggen. Ik ben vannacht verschillende keren wakker gebeld door dronken Noren die de deur van het appartementenblok niet open konden krijgen. Dat is niet fijn om 5 uur, wanneer je zelf pas sinds een uur of 1 in bed ligt na een gezellige avond.

Concerten in de planning

Ik vreesde al even dat het concertaanbod in Trondheim deze herfst maar magertjes zou worden. Gelukkig had ik UKA over het hoofd gezien. Een cultuurfestival dat om de 2 jaar wordt georganiseerd en garant staat voor enkele grote internationale namen die op komen treden. En één van de namen die dit jaar z'n opwachting maakt is Muse. Dat komt goed uit, want Muse had ik nog nooit gezien en stond wel op m'n verlanglijstje. Gelijk dus kaartjes gekocht, zodat ik 20 oktober er zeker bij ben.



Maik had me -al voor ik naar Lowlands ging- geattendeerd op een optreden van The Arcade Fire in Oslo. Maar eerlijk gezegd werd ik nooit razend enthousiast van de CD's en had dit optreden dus niet echt topprioriteit. Totdat ik ze live zag op Lowlands... Kijk bijvoorbeeld eens naar de onderstaande clip van hun optreden op Glastonbury en je begrijpt vast waarom ik nu toch maar een kaartje heb gekocht om ze 4 november wederom te kunnen zien.

Heimwee? Saudade!

Ik krijg wel eens de vraag of ik nooit last van heimwee heb. Een typische vrouwenvraag trouwens, want de vraag wordt enkel gesteld door vrouwen ;). Eigenlijk ook best een lastige vraag, die ik meestal maar snel vanuit m'n gevoel met "nee, nooit" beantwoord. Lastig, want ergens heerst er soms wel een gevoel van weemoed, een soort verlangen naar de goede dingen uit het verleden, en ja, dat verleden speelde zich af in Nederland. Maar dat is natuurlijk geen heimwee, want heimwee is een verlangen naar de geborgenheid van het bekende. Nee, dat is Saudade.
Weliswaar blijft het wel fijn om zo nu en dan weer in Nederland, en in 't bijzonder Twente, terug te komen. Maar de belangrijkste reden is dan toch wel familie en vrienden.
Donderdag mag ik weer naar Nederland... voor werk dit keer. En ik vrees dat er geen tijd is om mensen op te zoeken. Dus ik zal eens zien of het dan net zo fijn is om weer in Nederland te zijn.

To(ol) laugh?

De ene dag is de andere niet en dus voel ik me vandaag klote.
Omdat het dan toch zo uitkomt wordt het gevoel nog versterkt door het trieste novemberweer, een lage animo voor de wekelijkse "etterjobbspils" (borrel direct uit werk), en nog een afmelding om deze week ergens wat te drinken.
Om mijn klotegevoel wat te maskeren draai ik dan vaak oorverdovend hard Tool. Sluit zo m'n oren af voor m'n eigen pessimistische gedachten en laat die van Maynard James Keenan binnen:

Monkey killing monkey killing monkey
over pieces of the ground.
Silly monkeys,
give them thumbs they make a club
and beat their brother down.

Ach, ik zal dadelijk toch maar proberen weer vrolijk te lachen en enkele collega's optrommelen voor de visburger in Ramp...

Klimmen met maten is beter dan alleen

Het afgelopen jaar heb ik veel geklommen met Daniel uit Zweden. We begonnen in september op het niveau dat we amper het bed uit konden klimmen, en uiteindelijk na wekelijks één à twee keer te klimmen konden we met wat gezwoeg en geluk een 6- voorklimmen. Helaas besloot Daniel dit voorjaar de Trondheimse clan weer te verruilen voor de clan met de hoorns, en is uiteindelijk begin juli naar Zweden verhuisd. So much for the climbing...

Maar als je vervolgens maar hard en vaak genoeg rond loopt te tetteren dat je op zoek bent naar een nieuw klimmaatje dan dienen er zich vanzelf wel nieuwe kandidaten aan. Zo was Lina uit Oslo vorige week even in Trondheim voor een cursus en uiteraard spreken we dan wat af om even ergens wat te drinken. Lina kwam samen met Claudia, een duitse collega van haar bij EMGS (die wel hier in Trondheim werkt), en die ook wel van klimmen houdt. Dan is het snel afgesproken om eens te gaan klimmen.

Vanavond was het na twee maanden op non-actief te hebben gestaan dan weer eindelijk zover. Claudia had tevens nog twee collega's van EMGS meegenomen, Erlend en Martin. Ze waren allemaal wel een tikkeltje beter, maar zo kan ik ook nog eens wat oppikken. Het ging overigens wat stram, en ik was behoorlijk snel vermoeid. Maar in ieder geval ben ik weer in beweging en begint er zich zowaar een klimnetwerkje te vormen. Daar ben ik wel blij mee.

Overigens ontving ik van Daniel nog wat foto's van onze enige keer buiten klimmen in Korsvika (aan de kust ten noordoosten van Trondheim). Er was maar een klimroute geschikt voor ons (een 4-), maar die kostte nog genoeg zweet en adrenaline om te voltooien. Buiten klimmen is toch wel andere koek!

Mijn appartementje

Omdat iedereen maar blijft vragen of ik ook foto's van m'n appartement heb (en terecht natuurlijk), heb ik vandaag de boel maar eens een beetje opgeruimd en wat foto's gemaakt. Dat is ook wel een mooie start om m'n blog mee te beginnen. Door op de foto's te klikken krijg je ze in groot formaat te zien. Foto's van de buitenkant zijn te bezichtigen op de website van de borettslag (soort VVE).

Deze foto is 16 juli om elf uur 's avonds genomen vanuit mijn raam richting de stad. De prachtige rode avondhemel was al een spectakel op zich, maar er was tevens iets meer richting het oosten een rode regenboog tegen de rode hemel te zien. Helaas was daar op de foto niets van terug te zien...

Uiteraard is mijn appartement nog niet af. De twee banken vind ik te groot, zodat ik momenteel geen plek heb voor een eettafel(tje). Bovendien had er aan de grote witte muur nu een prachtig schilderij moeten hangen dat ik tijdens mijn vakantie in België gekocht heb. Helaas kwam deze als volgt uit de verpakking na de terugvlucht vanuit Nederland:

Ongelooflijk eigenlijk, want het was goed genoeg in gepakt om bij normale behandeling onbeschadigd over te komen. Maar toen ik bij het boarden van het vliegtuig het bagagekarretje zag, en hoe mijn herkenbare pakket daar schots en scheef tussengefrommeld stond kreeg ik al een slecht voorgevoel.

Gelukkig is het canvas onbeschadigd gebleven, en toonden ze bij de KLM zich in elk geval erg fatsoenlijk. Ik moest het bij een lijstenmaker laten evalueren wat de reparatiekosten zijn en de KLM zal het vergoeden. 29 September zal de nieuwe lijst er opgezet zijn en kan ik het ophalen. Tot die tijd zal ik het met het plaatje op internet moeten doen, en een grote witte muur.

Luc

Dan maar zo!

Wie had dat gedacht? Dat Luc nog ooit zou gaan bloggen. Ik kan toch zelf mooie websites bouwen? Maar ja, dat komt er dus nooit van. Al die rompslomp met plaatjes ontwerpen, html schrijven, webruimte in de gaten houden... daar had ik gewoon even(?) geen zin in. Terwijl iedereen in Nederland natuurlijk wel al die tijd zat te smachten naar sappige verhalen en prachtige plaatjes uit het hoge noorden.

Toen ik dan een tijdje terug weer eens mijn verslag uit Oslo zat door te lezen en daar stiekem toch wel veel plezier aan beleefde ("goh, heb ik dat geschreven? wat een talent! wat een humor!"), besloot ik dat het er toch maar weer van moest komen. En nadat ik recentelijk wat andere boeiende blogs heb gelezen heb ik maar besloten het ook via een blog te doen. Dus vanaf heden zal ik hier het nodige posten.

Over het leven in Trondheim. Over Noorwegen. Over mij. Over muziek, grappige berichten, en wat al niet meer.
Ik zal nu echter wel regelmatiger met de fotocamera op stap moeten... Ookal is ie te groot ("Hey, is that a camera in your pocket, or are you just glad to see me?"), te zwaar, en ben ik maar matig tevreden over de kwaliteit van de plaatjes. Yep, t.z.t. maar een nieuwe aanschaffen.

Luc